Kolejna porcja cytatów Marka Hłaski. Tym razem wybrałam je z trzech innych dzieł (Ósmy dzień tygodnia, Cmentarze, Wilk).

Ósmy dzień tygodnia

Cmentarze

Następny do raju

Jeśli miałabym porównać dynamikę swojego charakteru w okresie jesienno-zimowym, to zamieniam się wtedy w­ typową kurę, Wstaję, gdy budzi mnie słońce, a zasypiam kiedy zachodzi. Przykładowo, jeśli wschód przypada na godzinę 7:42, zaś zachód na godzinę 15:25, wtedy mój dzień trwa dokładnie 7 godzin i 43 minuty. Ciężko jest spożytkować taką ilość czasu w sposób godny. Jeśli chodzi o wybór rozrywek, to pomiędzy mną a kurami, i w tej kwestii zachodzi pewne powinowactwo. Natomiast żebym wyszła z domu o godzinie dwudziestej musiałoby dojść do ewakuacji budynku, w którym mieszkam.

Jesień nie kojarzy mi się z długimi wieczorami spędzonymi przy blasku zapachowych świeczek (boję się ognia) i aromatem gorącej czekolady (zawsze ją przypalam). Jesień kojarzy mi się głównie z katarem i  smakiem dorsza norweskiego (tran). Oraz tym, że zawsze budzę się z zimnym nosem (śpię przy otwartym oknie nawet jak jest mróz) i nigdy nie włączam kaloryferów (wysuszają mi skórę). Moim jedynym sposobem na te pół roku zimna jest herbata z rumem.

Jesienią, tak jak i wszystko dookoła, tak i moje myśli są chłodne i wietrzne. A ja się tak zastanawiam i chyba jestem zgubiona. Jestem zgubiona w liściach i w mgle.

Tytuł - Charles Bukowski

Źródło zdjęcia

Przeglądasz katalog biura podróży i nagle widzisz raj na ziemi. Morze w kolorze nieba, plaża pokryta białym piaskiem, a całość otoczona palmami i równo opalonymi ludźmi. Czy jest ktoś, kto zdołałby się temu nie poddać? Wykupujesz więc wakacje marzeń i czekasz z niecierpliwością na ten dzień. Dzień, w którym wszelkie troski zostawisz za odprawą bezpieczeństwa. Lot masz przewidziany na godzinę czwartą rano albo na godzinę dwudziestą drugą, więc opcje są dwie - albo narzekasz na brak snu albo na to, że płacisz za dzień, z którego nawet nie skorzystasz. Dzielnie przechodzisz jednak przez odprawę bezpieczeństwa konfrontując się przy tym z obsługą, która z niesmakiem patrzy na ciebie jak sobie radzisz. Ostatni lot odbyłeś rok temu, więc nie pamiętasz jakie panują tutaj zwyczaje. W samolocie pija się tylko wodę za dziesięć złotych, a ty bez cienia skruchy kroczysz z półtoralitrową Oazą. Jakby tego było mało zapomniałeś zdjąć pasek od spodni. Cicho zapadasz się pod ziemię.  

Po odstaniu kolejki do samolotu (i tej już w samolocie) w końcu siadasz na swoim miejscu. Oddychasz głęboko i dostrzegasz, że zarówno za tobą jak i przed tobą siedzą dzieci. Ogólnie rzecz biorąc, dzieci jest bardzo dużo, chyba nawet więcej niż dorosłych. Masz nadzieję, że rodzice nafaszerowali je aviomarinem i zaraz zasną. Nie zasypiają. Dziecko przed tobą nie przestaje się na ciebie gapić, a dziecko za tobą nie przestaje kopać ci w fotel. Wszystkie głośno przy tym krzyczą.

Jesteś już w hotelu. W końcu się wyśpię - myślisz odważnie. Nastawiasz sobie budzik, bo śniadania są serwowane od godziny siódmej do dziewiątej.

Na spotkaniu z rezydentem ponosi cię nieco i wykupujesz sobie jeszcze wycieczkę, żeby lepiej poznać historię miejsca, w którym aktualnie jesteś. Kończy się na tym, że oglądasz ruiny, które w ogóle cię nie interesują, cały czas spędzasz na szukaniu wolnej ławki w cieniu i na zakurzonych sandałach. W autokarze natomiast czeka na ciebie kolejna dawka atrakcji, są to ludzie otwarci za bardzo. Żartami sypią na prawo i lewo, pijąc przy tym regionalne trunki. Są przekonani, że i ty chcesz pośmiać się z ich dowcipów dlatego zawsze mówią bardzo głośno.

Za tobą wymiotuje dziecko. Przed tobą siedzi matka z niemowlakiem na kolanach, który najprawdopodobniej właśnie się zesrał. Zaczyna zmieniać mu pieluszkę, mówiąc przy tym rozkosznie - nie dyskutuj. Rozglądasz się wtedy, czy dziecko za tobą ma jeszcze jedną papierową torebkę.

Robisz się głodny. Masz jednak szczęście, hotel zadbał o ciebie wpychając ci w ręce lunchbox. Lunchbox to dwie grube, czerstwe kromki chleba z plastrem sera (jeśli po powrocie do domu chcesz przypomnieć smak wakacji koniecznie nie używaj masła!) do tego dostajesz butelkę wody, żeby się nie udusić. Równie dobrze mógłbyś łykać nasączone wodą waciki.

Trzeba również pamiętać, że na wakacjach jest zawsze: za zimno, za ciepło, wiatr jest zbyt mocny lub nie ma go wcale. Mieszkasz w za bardzo głośnej okolicy, bądź w takiej, w której nie ma co robić. I jest jeszcze jedna rzecz, o której nie wspomniałam. Nie ważne z kim jedziesz na wakacje, jesteście ze sobą permanentnie pokłóceni. Mimo to robicie sobie razem zdjęcie, które wstawiacie na facebooka opiewając je opisem w cudownym nastroju oraz na instagram, gdzie dodajecie moc hashtagów.

Uśmierzyć ból może jedynie przekleństwo w ojczystym języku, usłyszane za granicą na samotnej przechadzce.

Pragnę Ci powiedzieć, że bardzo chciałabym mieć z Tobą psa. Być może nawet kilka kwiatków na parapecie, których żadne z nas by nie podlewało. Obiecuję, że kupię te fajne kolorowe talerze, na których (być może) będziesz jadł coś więcej niż kurz. Zdziwisz się, że makaron można podawać na tyle sposobów, oraz że można go spalić gotując. Chociaż to pewnie dlatego umieściłeś instrukcję przeciwpożarową na lodówce. Zrezygnuję dla Ciebie ze ślubu z Las Vegas, choć przyznam się szczerze, że chciałabym przysięgać przed Elvisem Presleyem a może nawet Lordem Vaderem, że z każdym dniem będę Cię kochać jeszcze mocniej. Mogę zacząć prasować swoje ubrania zanim wyjdę z domu, bo wiem z jakim niesmakiem patrzysz jak chodzę wygnieciona. Obiecuję Ci, że ograniczę  konsumpcję kabanosów i czekolady. Nie będę też kruszyć w łóżku. I naprawdę nie wiem, czy to, że nasz żywotnik wysechł, a potem zgnił jest moja winą, czy Twoja. Tak czy owak, myślę że powinieneś mnie jednak zatrzymać.

Źródło zdjęcia

Rozsądek gubię w drodze do łóżka i wciąż myślę jak i dlaczego i co zrobić żeby nie czuć tego co właśnie czuję i co zrobić, żeby przestać. Jak się wyswobodzić i jak odnaleźć. Nie umiem odpowiadać na swoje pytania, przestaję nawet próbować.

Biorę do ręki szklankę zrobioną z cienkiego, zdobionego szkła i zalewam ją do połowy czerwonym winem. Wypijam duszkiem, potem robię to jeszcze raz i jeszcze jeden. Szklanka wypada w końcu z moich dłoni, rozbija się. Słyszę trzask. Schylam się i oglądam to dzieło sztuki, które właśnie powstało na moich kafelkach.

Teraz stąpam bosymi stopami po tym szkle, które się rozbiło i czuję jakbym szła po kawałkach samej siebie. Z każdym trzaśnięciem czuję, że coś we mnie pęka. I tak stąpam po tym szkle, które się rozbiło, biorę jeden kawałek w dłoń i rozgniatam jeszcze bardziej. Drobne kawałeczki przedostają się bardzo powoli pod moją skórę. Skóra jest bardzo rozgrzana, krew wypływa bardzo szybko i bezboleśnie. Czuję się dziwnie spokojna. I zadaję sobie bardzo dużo bardzo ważnych pytań, na które prawie nigdy nie potrafię odpowiedzieć. I czekam, aż ktoś zrobi to za mnie.

Źródło zdjęcia

Chcę kupić pięć pierogów ze szpinakiem. Przede mną stoi jednak pewna kobieta. Mam nadzieję, że wie co chce kupić - myślę i w tych myślach już ją poganiam. Kobieta jednak nie wie. Czekam, niecierpliwię się, przebieram nogami, sapię, w myślach nawet przeklinam. Używam przy tym bardzo wyszukanych wulgaryzmów. Wciąż jednak czekam. 

Wychodzę ze sklepu spóźniona, lekko zdenerwowana i zastanawiam się, czy skoro jestem zdenerwowana, to czy powinnam zapalić papierosa. Tak się chyba robi, prawda? Przekonuję siebie samą, że jednak nie lubię palić. Nie zapalam go. Dzielnie rzucam palenie, bo lubię udowadniać sobie, że jestem silnejsza niż myślę. Chociaż to nie mój nałóg a jego.

Źródło zdjęcia

Niektóre dni nie należą do mnie.

W takie dni jak te, lewa noga sama, zupełnie bezwiednie podnosi się z łóżka jako pierwsza. Za nią kroczy reszta mnie. Zerkam w kalendarz, a tam mój happy planner radośnie zwiastuje, że dzisiaj okres i kanałowe. Jak więc żyć?

W takie dni jak te nie lubię białych obrusów. Stół ubrany w biały obrus jest dla mnie symbolem pewnej poprawności. Jest też świadectwem mojego niedopasowania. Przy takim stole opowiada się o sukcesach i osiągnięciach. Ja natomiast, spoglądając znad rosołu, przysłuchuję się temu bardzo uważnie i w podobnym skupieniu zbieram ściekający mi po brodzie makaron.

W takie dni jak te nie wychodzi mi nic. Wydaje się wtedy, że nawet do zrobienia sobie porządnej kawy mam zbyt niskie kwalifikacje. Przez cały dzień piję więc wyłącznie wodę i to tylko taką, która dla mojego bezpieczeństwa zamknięta jest w butelce z korkiem niekapkiem.

W takie dni nawet motywacja zamiast carpe diem mówi mi krótkie spierdalaj. Ja w zamian za to ochoczo witam czekoladowe cukierki przepełnione złem, ciesząc się pod nosem, bo wiem, że Chodakowska nigdy się o tym nie dowie.

Źródło zdjęcia

Magdalena jest bardzo silną kobietą. Jednak gdy wypije za dużo białego wina, które tak uwielbia wypływają na światło dzienne jej słabości. Okazuje się wtedy, że potrzebuje bliskości, którą na co dzień gardzi. Zwykle zasypia wtedy obok mężczyzny, który poczęstuje ją papierosem jako ostatni. Wtedy przytula się do jego pleców i zasypia.

Magdalena zawsze trafia na dżentelmenów. Dżentelmen to dla Magdaleny taki mężczyzna, który gdy założy przy nim szpilki będzie miał jeszcze minimum pięciocentymetrowy zapas wzrostu. Oprócz tego otworzy przed nią wszystkie drzwi, przez które będzie chciała przejść oraz zapłaci rachunek w restauracji. Dla Magdaleny ważne są również oczywistości, o których nie trzeba wspominać. Czytanie w myślach punktuje równie wysoko.

Magdalena ma tylko jedną koleżankę. Ma na imię Weronika i jest w wieku jej matki. Tylko Weronika potrafi zrozumieć Magdalenę i tylko ona nie jest zazdrosna o jej urodę. Weronika jest taka sama jak Magdalena. Właściwie to prawie taka sama, bo nigdy nie była zakochana. Zawsze mówiła, że miłość jest niepraktyczna, a gdy Magdalena zdradziła jej w kim ulokowała swoje uczucia tylko westchnęła kręcąc głową, ostentacyjnie wyginając usta w grymas i zapaliła papierosa.

Piotr jest pisarzem, Magdalena jego kochanką, a Weronika patrząc na nich wypala kolejne paczki coraz mocniejszych papierosów.

Piotr poznał Magdalenę, gdy wybierała białe wino, on natomiast nie mógł się zdecydować, czy w ogóle powinien się tego wieczoru upijać. Ostatecznie upił się i to właśnie z Magdaleną.

Życie Piotra nabrało charakteru i procentów, życie Magdaleny lekkości. Zaczęła się więcej uśmiechać i chodzić boso. Pół roku później zamieszkali ze sobą, a Magdalena dostała piękny pierścionek z morganitem otoczonym drobnymi brylantami. Weronice nie udało się wybić jej z głowy ślubu, więc w ten podniosły dzień upiła się do nieprzytomności.

Po roku Magdalenie zaczęło przeszkadzać to, że Piotr pisze o rzeczach, które ona chciałaby przeżyć. Przestała chodzić boso, bo zaczęło jej również przeszkadzać to, że nie może potem domyć swoich stóp. (Zawsze kłócili się z Piotrem o to, kto ma umyć podłogę.) Chwytając buty i frustrację za rękę poszła wtedy do Weroniki. Weronika powiedziała jej tylko, trzymając w palcach papierosa, że miłość jest po prostu niepraktyczna.