Kilka ostatnich nocy
Ostatnio śnią mi się sny, codziennie. Naprawdę dużo snów. Usprawiedliwiam nimi swoje niewyspanie. Bo kiedy mam odpocząć skoro w nocy nie mogę?
Są bardzo realistyczne. To tęsknotą za tym co było i obawa przed tym, co będzie. Trochę lęków, nic specjalnego. Codzienność. W moich snach nie ma wstydu ani bólu, wszystkie emocje są matowe, jakby za mgłą. Dopiero gdy się budzę nabierają głębi. Wtedy są naprawdę ostre, można się nimi skaleczyć. Marnuję czas na myślenie o tym co znaczą, a nie znaczą nic. Są absurdalną wersją tego o czym myślę w dzień. Potem o tym o czym myślałam w ciągu dnia śnię, żeby znów w dzień, myśleć o tym co działo się w nocy. Tragikomiczne.
Nie doprowadzam niczego do końca, nas też nie doprowadziłam
i dobrze. Myślę, że super, naprawdę fajnie, że tak się stało. Szturcham się w
myślach w ramię i mówię – well done, naprawdę super się spisałaś, tak
trzymaj. Przynajmniej się nie znienawidzimy. Zawsze coś będzie mogło się
stać, ale się nie stanie. Nie lubię doprowadzać spraw do końca albo nawet nie
potrafię. Albo w ogóle tego nie umiem i po prostu wmawiam sobie, że mi się to
podoba. Pewne sprawy ciężko doprecyzować zwłaszcza jak jest się w dwóch
miejscach na raz. Wtedy niełatwo o koncentrację. A ja jestem trochę u mnie, a
trochę u ciebie. Dotykam trochę twoich włosów, a trochę ogona mojego kota. Nie wiem nawet jak to jest nie czuć tęsknoty.
Tęsknie, stoję tyłem do życia, do tego co będzie. Nie zerkam
w przyszłość, nie lubię podglądać. Stoję gdzieś na granicy, a ręce wyciągam zawsze po to co było albo
czego już nigdy nie będzie. Kiedy przez pomyłkę odwrócę się w drugą stronę
zamykam oczy, chowam się jak roślina. Działam na oślep. Boję się nadać życiu
kształt. Delikatnie strugam, nie chcę zobowiązań.
Połowa tego co robię nie pasuje do tej drugiej połowy. Układam
puzzle z trzech różnych zestawów na jednym stole i wciąż jestem zdziwiona, że mi nie wychodzi. Tak samo robię w życiu. Chcę trochę tego i trochę tamtego,
ale nie wszystko. Tak tylko na spróbowanie, bo może mi się nie spodobać. Działam
asekuracyjnie.
Dostrzegam, że coś mi umknęło, coś przegapiłam, ale nie mogę ustalić co to takiego. Nie pamiętam kiedy ostatnim razem śmiałam się głośno i szczerze, że przestawałam czuć ten ciężar, który cały czas w sobie nosze. Jakby były mnie dwie części i ta jedna już zawsze będzie smutna. Wszyscy mówią – nie oglądaj się za siebie, ale ja taka jestem. Jak ktoś mi powie, żebym czegoś nie robiła, to nie mogę się powstrzymać. Robię to od razu, nawet się nie zastanawiam. Po instynkcie nie ma śladu już od kilku pokoleń. Działam po omacku i zawsze nadgorliwie. Niesłusznie i niepotrzebnie.
Komentarze
Prześlij komentarz